Ηλίας Στόφυλας: Προσεχώς...γλωσσοπλάστης!

 Ηλίας Στόφυλας: Προσεχώς...γλωσσοπλάστης! 

 

Καλησπέρα αγαπητοί μου φίλοι. Πολλοί από εσάς γνωρίζετε ότι γράφω κατά κύριο λόγο έμμετρη ποίηση. Ποτέ μου όμως δεν υποστήριξα, ούτε θα το κάνω ότι η μόνη ποιητική οδός είναι ο έμμετρος λόγος. Πολλές φορές η ελεύθερη ποίηση απελευθερώνει από τις στενές νόρμες του έμμετρου λόγου και τα κυριολεκτικά νοήματα. Όμως, σήμερα δεν θα σας μιλήσω για την δική μου ποίηση, αλλά για του κ. Ηλία Στόφυλα. Η ποίησή του είναι ένα τέτοιο τρανταχτό παράδειγμα. Εξωθεί την ποίηση πέρα από τα στενά πλαίσια του έμμετρου λόγου και πηγαίνει την ποίηση ένα βήμα παρακάτω. Θα μιλήσω για την δεύτερη ποιητική του συλλογή, «Όραση Αβλαβής η Μυωπία», η οποία έχει εκδοθεί από τις εκδόσεις 24Γράμματα. 

Καταρχήν, για να το συνδέσω με την πρώτη ποιητική του συλλογή, την «Μεταθανασία». Εκεί ο ποιητής έφτιαχνε ολόκληρους κόσμους μέσα από αντιθέσεις. Μόνο δύο λέξεις αρκούσαν. Ένα παράδειγμα αρκεί να στηρίξει τα λεγόμενά μου, αφού ο «Ατίθασος νεκρός» ήταν ένας τίτλος από τα ποιήματά του σε αυτήν την εξαιρετική ποιητική συλλογή. Στην δεύτερη ποιητική συλλογή, τα νοήματα του κ. Στόφυλα είναι ακόμη πιο πλούσια. Ισχύουν οι αντίρροπες δυνάμεις των αντιθέσεων, που πολύ εύστοχα χρησιμοποιεί ο ποιητής, αλλά τις εμπλουτίζει. Οι στίχοι του είναι ακόμη πιο μεστοί και μόνο μια αράδα μπορεί να αποτελέσει εφαλτήριο ενός ποιητικού κόσμου.    

Πιο συγκεκριμένα, ο ποιητής αναμετριέται με τα τραύματά του, αλλά δεν ποθεί να πάρει εκδίκηση σαν κόμης Μοντεχρίστος, αλλά να αναστηθεί, όπως γραφει στο ποίημά του, «Δευτέρα Απουσία»: 

 

... 

Απ’ έξω πες τη νέα προσευχή σου: 

«Προσδοκώ ανάσταση νεκρών 

και της Δευτέρας Απουσίας σου 

το θαύμα». 

 

Κάθετι σπουδαίο  

ειν’ αμείλικτο. 

Να φτάσεις πρέπει ως εκεί για να το δεις: 

Ν’ αγαπήσεις τόσο βαθιά 

ως το μίσος. 

Κι ύστερα φεύγοντας 

να παραμείνεις. 

Να μείνεις 

περήφανα πικραμένος. 

 

Η συλλογή, όπως προείπα έχει τον τίτλο: «Όραση Αβλαβής η Μυωπία». Δεν είμαστε, άραγε, όλοι μυωπικοί, αφού κουβαλάμε διαστραμμένα φίλτρα με τα οποία βλέπουμε και παρατηρούμε τον κόσμο, αλλά δεν τον βλέπουμε, όπως είναι ο κόσμος, αλλά όπως είμαστε εμείς. Αν ένας ρινόκερος ζωγράφιζε, θα έβαζε μέρος του κέρατού του στους πίνακες ζωγραφικής, γιατί θα ήταν μέσα στο οπτικό του πεδίο. Έτσι κι οι άνθρωποι, κρίνουμε σύμφωνα με τα μυωπικά μας φίλτρα κι, όχι, βάσει αυτού που  βλέπουμε. 

 

Όμως, ο κ.Στόφυλας έχει κι άλλους μηχανισμούς γένεσης ποιητικών συμπάντων. Ένας από αυτούς είναι το να παραφράσει μια γνωστή φράση ή ρήση. Ίσως, το παρατηρήσατε στο προηγούμενο τίτλο με το “Δευτέρα Απουσία”, αφού υπονοεί την γνωστή σε όλους από την θρησκεία μας Δευτέρα Παρουσία. Δεν είναι, όμως, ένα στείρο λογοπαίγνιο, αλλά μιλά για τον θάνατο και ξεκινά το ποίημα με τον παρακάτω τρόπο: 

 

Πώς ρίχνουν τα καντήλια τους οι πεθαμένοι; 

Κερί αναμμένο τους θέλουνε τα χρόνια. 

Σταματημένες ερωτήσεις τους βγάζουν ακόμη γλώσσα: 

“Μην ξύνετε τις πληγές, άγρια φαγούρα το άσβηστο”. 

Πέταξαν μπόι πρόωρα. 

Φυτεύτηκαν στα άνθη. 

… 

 

Σε ένα άλλο ποίημα, βλέπουμε την παράφραση - και σε αυτό το σημείο να πω πως ο κ.Στόφυλας γίνεται λεξιπλάστης - τα “Φύλια πυρά” σε συνάρτηση με τα φίλια πυρά. Και σε αυτή την περίπτωση ο ποιητής γράφει ως βαθιά πολιτικοποιημένος για κοινωνικά θέματα, όπως αυτό της ομοφυλοφιλίας. Πολλή προκατάληψη υπάρχει για αυτό το θέμα, ενώ δεν θα έπρεπε, αφού είτε είσαι ομοφυλόφιλος, είτε ετεροφυλόφιλος, απλώς ερωτεύεσαι στο πρόσωπο του συντρόφου σου τον εαυτό σου. Βλέπεις δηλαδή στο πρόσωπο του άλλου τα δικά σου χαρακτηριστικά ή την έλλειψή τους κάποιες φορές.  Είναι απαραίτητο στάδιο για να κάνεις την μετάβαση στην αγάπη. Συγκεκριμένα, γράφει ο ποιητής: 

 

Δεν κουνιέται φύλο. 

Βαράει προσοχή η αρρενωπότης. 

Βάρκα που μπατάρει, 

φορτωμένη πίκρα. 

Όλος ο βυθός 

μάς κολυμπά.  

Ψαρωμένες θάλασσες. 

Απογορεύεται, μας είπανε, το ύπτιο. 

Απ’ την ανάποδη και νίκη; 

…. 

 

Σε ένα άλλο ποίημα και πάλι αποδεικνύει την λεκτική του πολυμορφικότητα. Πιο συγκεκριμένα στα “Νούμερα τηλεθέωσης” (αντί για τηλεθέασης), όπου ο ποιητής δηλώνει πως η τηλεόραση μπορεί να σε εξυψώσει σαν Θεό ή να σε στείλει στην κόλαση. Σίγουρα τα σημερινά πρότυπα είναι αυτά του απόλυτου αρσενικού, αφού στο προαναφερόμενο ποίημα μιλά για τον Ταρζάν, για τον πολιούχο άγιο της ζούγκλας, δηλαδή της σημερινής κοινωνίας: 

 

Ρεκόρ τηλεθέωσης 

καθημερινά 

σημειώνουν οι κολάσεις. 

Βορά στο δυναμικό κοινό 

ο κάθε λογής θηλεοδαμαστής. 

Όλα στην αρένα της αρρενωτίποτα. 

Φτυστός ο Ταρζάν, 

ο πολιούχος άγιος της ζούγκλας.(!!! σ.σ) 

Πρωτιές στην μέτρηση 

για γορίλλες, 

λύκους 

κι ύαινες. 

Αγρίως τους κυνηγούν τα νούμερα. 

Αυτός ο οργασμός ο αδιείσδυτος. 

… 

 

Είναι σίγουρο ότι ο κ. Ηλίας Στόφυλας έχει καταφέρει πολλά κι αναμετριέται με τις πληγές του ως γνήσιος ποιητής. Αναμφισβήτητα είναι λεξιπλάστης και προσεχώς θα γίνει γλωσσοπλάστης! Θα κλείσω αυτήν την βιβλιογνώμη με ποιητικά λόγια του Ηλιάτορα. Είναι οι τρεις τελευταίοι στίχοι από τα “Φύλια πυρά”: 

 

Ραγισμένοι, ενωθείτε! 

Αφ’ υψηλού ο πάτος 

μάς καταδικάζει. 

 

Με πολλή εκτίμηση, 

 

Γεράσιμος Μοσχόπουλος 

 

 

 

  

 

 

   

Comment with Facebook