Τατιάνα-Κατερίνα : Η ποιητική φωνή της πόλης

Η ποιητική φωνή της πόλης

 

Διάβασα την ποιητική συλλογή της κας Τατιάνας-Κατερίνας με τίτλο «Τα ημερολόγια της μέσα ζωής». Όμως η ποιητική δυναμική της κας Τατιάνας δεν είναι μόνο η καταγραφή των συναισθημάτων του εσωτερικού της κόσμου, αλλά μια φωνή που καταγγέλει το πόσο αφιλόξενες έχουν γίνει πλέον οι σύγχρονες μεγαλουπόλεις. Αλλά και το γεγονός ότι η μοναξιά επικρατεί, όταν τελειώνει ο χρονικός ορίζοντας της παρέας και τότε πονάει πολύ, όπως γράφει η ίδια η ποιήτρια. Η πόλη παρομοιάζεται με τσιμεντένια κλουβιά. Όμως όταν συναντάς τον σύντροφό σου, τότε το αφιλόξενο των πόλεων ξεμακραίνει και διαλύει το γκρίζο. Παράλληλα υμνεί και την φύση ως τρόπο διαφυγής από τα μουντά συναισθήματα της πόλης. Η ποίηση της κας Τατιάνας θίγει και άλλα ζητήματα, όπως ότι η συγκατοίκηση σκοτώνει τον έρωτα. Επίσης καταγγέλει τα ψέματα που λέμε στον έρωτα. Κάνει αναφορά επίσης στον σύγχρονο τρόπο ζωής του καταναλωτισμού και του εγκλωβισμού στην εικόνας μας στον καθρέφτη. Επίσης, την στεναχωρούνε οι ασυνείδητοι οδηγοί που λείωνουν με το αμάξι τους τα αδέσποτα, αλλά και οι βιομηχανίες καλλυντικών τα βασανίζουν τα ζώα «για το δικό μας καλό». Μας επισημαίνει κιόλας ότι να σκεπτόμαστε είναι δύσκολο και καλύτερα να μην το κάνουμε, γιατί θα μπλέξουμε. Όμως η ποιητική συλλογή κλείνει αισιόδοξα με την Πίστη της ότι ο κόσμος θα αλλάξει με την δύναμη του Χριστού.

            Πιο συγκεκριμένα, στο ποίημα «Με την Αρλέτα», γράφει:

....

Η πόλη μας αποξενώνει

ή μας δίνει ευκαιρίες για καλύτερη ζωή

και, σίγουρα, κρύβει στο ογκώδες σώμα της

γωνίες-στέκια

για να «την βρίσκουν» οι παρέες τα βραδάκια

συζητώντας τα τρέχοντα, προσωπικά κι επίκαιρα.

Κι αν η παρέα σκορπάει, τότε πονάει πολύ...

 

Η ποιήτρια από την μία παραδέχεται ότι υπάρχουν στέκια-οάσεις μέσα στην πόλη, όπου με τις παρέες ξεχνάς το αφιλόξενο της μεγαλούπολης, αλλά όταν σκορπάει η παρέα ο πόνος του αποχωρισμού είναι αισθητός.

 

Στο ποίημα με τον «Με τον Μάνο Χατζιδάκι» υπογραμμίζει ότι η μοναξιά της πόλης αντέχεται με έναν έρωτα, όπως γράφει η ίδια η ποιήτρια:

....

Και ζωντανεύει η Ελπίδα

για την συνάντηση με τον σύντροφο...

ακούς τη φωνή του από μακριά

και διακρίνεις τη φιγούρα του καθώς πλησιάζει

φωτεινός,

διαλύοντας το γκρίζο.

 

Παραθέτω το ποίημα «Φως από νέον» (τεχνητό φως), το οποίο έχει τον αγαπημένο στίχο μου (...καθώς τα συναισθήματα απολύεις..):

 

....

...

καθώς τα συναισθήματα απολύεις

και οι συγκινήσεις σου

μόνο μ’ εσένα συγκινούνται

μόνο από εσένα συγκινούνται

τραγικά μόνη απομένεις

κι η ζωή σου ορίζει

τρία απατηλά κρύσταλλα:

βιτρίνα –καθρέφτης –τηλεόραση.

 

Πόσο έντεχνα κατεγγέλει η ποιήτρια τον σύγχρονο τρόπο ζωής, όπου για να μην νιώσουμε εγκλωβιζόμαστε στο να υπερκαταναλώνουμε, να βλέπουμε τηλεόραση και να μην ζούμε, αλλά και στην εικόνα του ειδώλου μας.

 

Όμως η ποιήτρια κλείνει την ποιητική συλλογή αισιόδοξα με την προοπτική της αλλαγής μέσα από την Πίστη στον Χριστό. Πιο συγκεκριμένα γράφει στο ποίημα «ΔΙΑΛΥΣΗ ή τούτος ο καιρός»:

 

...

...

κι ακούγεται η ευχή Του

Κύριε Ιησού Χριστέ –και το σώμα όρθιο

Κύριε Ιησού Χριστέ –και ψηλά το κεφάλι

Κύριε Ιησού Χριστέ, συνοιδοπόρε, φίλε

και... φτερά στην πλάτη!

Και τούτος ο καιρός

Θ’ ΑΛΛΑΞΕΙ.

 

Συμπερασματικά, η ποίηση της κας Κατερίνας-Τατιάνας  κινείται με σταθερό βηματισμό στο πεδίο της κοινωνικής και υπαρξιακής αναζήτησης. Ο λόγος της είναι συχνά οργισμένος αλλά ειλικρινής, στιχουργικά αδρός, με έντονες εικόνες και κριτική διάθεση απέναντι στη σύγχρονη πραγματικότητα. Οι στίχοι της εντάσσονται σε ένα σύγχρονο κοινωνικό ρεύμα, που ενσωματώνει στοιχεία καταγγελίας, υπαρξιακής αγωνίας και ελπίδας για μεταμόρφωση. Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί η χρήση λέξεων με δεύτερα επίπεδα νοήματος — όπως το «τα συναισθήματα απολύεις» — που μετατρέπουν την ψυχική πραγματικότητα σε κοινωνικό συμβάν, δίνοντας στον στίχο πολιτική διάσταση.

Ακόμη και στα πιο σκληρά ποιήματά της, δεν λείπει η υπαρξιακή φλόγα, η πίστη στη συλλογική εγρήγορση και η αναζήτηση νοήματος. Η ποιήτρια ανήκει σε εκείνη την κατηγορία των δημιουργών που αρνούνται να παραμείνουν σιωπηλοί απέναντι στη διάβρωση της ανθρώπινης ψυχής από τον καταναλωτισμό, την αδιαφορία και την αποπροσανατολισμένη τεχνολογία, αλλά ταυτόχρονα, αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο της λύτρωσης, είτε μέσω της συνάντησης, είτε μέσω της τέχνης, είτε μέσα από μια συλλογική αφύπνιση. Εύχομαι καλοτάξιδη η ποιητική σου συλλογή!

 

 

Γεράσιμος Μοσχόπουλος

Comment with Facebook