Θα παραθέσω 2 ποιήματα από την πολλή ωραία ποιητική συλλογή με τίτλο "ΚΑΠΝΟΣ ΑΝΑΘΡΩΣΚΩΝ" του κ.Αντώνη Θ. Παπαδούπουλου, ο οποίος είχε την ευγένεια να μου την χαρίσει κι εγώ την χαρά να την διαβάσω. Πρόκεται για τεχνική ελεύθερης ποίησης και σύντομης με φιλοσοφικές προεκτάσεις και διαφόρων θεματολογιών. Μέσα σε λίγους στίχους ο κ.Αντώνης τα λέει όλα και με το παραπάνω. Θα βάλω επιλεκτικά 2, το πρώτο μιλά για τον άνθρωπο που κοιτά τα υλικά αγαθά κι όχι τον εσωτερικό του κόσμο:
Η αποθήκη
Το σπίτι διαθέτει αποθήκη.
Είναι μικρή και γεμίζει γρήγορα.
Κι αυτός πάντα να πετά,
χρήσιμα και άχρηστα
κι αυτή πάντα γρήγορα να γεμίζει.
Για εκείνη την άλλη αποθήκη μέσα του,
τι τάχα θα μπορέσει να πει,
που πάντα είναι γεμάτη,
χωρίς να μπορεί ποτέ να ξαλαφρώσει.
Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος
Το επόμενο ποίημα μιλά με πολύ ωραίο τρόπο για τις οριστικές απώλειες. Επιπλέον να πω ότι ο κ. Αντώνης Παπαδόπουλος στον τελευταίο στίχο δυναμιτίζει όλο το ποίημα:
Τελεσίδικες απώλειες
Ένα κορίτσι που έφυγε.
Μια προκήρυξη που φοβίζει.
Ένα όχι που έπρεπε να ειπωθεί
Και τ' όνειρο σκοτώθηκε.
Οι ευκαιρίες είναι πάντα λιγοστές
Και οι απώλειες δυστυχώς τελεσίδικες.
Όταν συμβούν,
ολόκληρη ζωή μας εκδικούνται.
Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος
Να προσθέσω ακόμη ότι η ποιητική συλλογή κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μανδραγόρας. Συγχαρητήρια κ. Αντώνη και καλοτάξιδη!
Comment with Facebook
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου