Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Επιλεγμένη ανάρτηση

Το μωρό: ένα ποίημα από την Μαριαλένα Διασακιά

  Ένα εξαιρετικό ποίημα από την Μαριαλένα  Δισακιά για την μητρότητα. Ατάιστο και πεινασμένο το μωρό μου. Έτρεχα σε ξεριζωμένες πλαγιές   εκείνο μπρούμυτα σε βρώμικες σκεπές να ζει το κλάμα. Κοντά του να γυρίσω κίνησα, ανέβηκα γκρεμνούς με οδηγό κάποιον δίχως πόδια. Το άκουγα ατάιστο να κλαίει. Έφτασα μέσα από τούνελ θάλασσας αγριεμένης Την πείνα του να κλάψει δεν μπορούσε Έτσι απομείναμε και οι δυο σε βρώμικα σεντόνια να το ταΐζω γάλα ξινό από ακρωτηριασμένα στήθη. Maria Elena Davi  (Μαριαλένα Δισακιά)

Απ’ έρωτα ‘γω ρήμαξα: ένα ποίημα του Γεράσιμου Μοσχόπουλου εμπνευσμένο από την ποιητική συλλογή της Χρύσας Κοντογεωργοπούλου


 




Εμπνευσμένο από την βιβλιοπαρουσίαση της Χρύσας Κοντογεωργοπούλου, όπου ο Ηλίας Στόφυλας μας απήγγειλε με θεατρικό τρόπο την κριτική που συνέταξε για το βιβλίο της προαναφερθείσας ( βραβευμένης από την Ακαδημία Αθηνών για την ποιητική συλλογή “Λύπη ένα φτερό” ) ποιήτριας με τίτλο “Αγρώστις”.  Την βραδιά στις 06/07/22 μας παρουσιάστηκε η δεύτερη ποιητική συλλογή από τις 2 προαναφερθείσες. Έχω διαβάσει πάνω από την μισή ποιητική συλλογή και είναι σαν να πίνω δροσερό νερό στην έρημο Σαχάρα. 

 

Απ’ έρωτα ‘γω ρήμαξα, απέκτησα την πρώτη… 

ρωγμή. Σα θεριστής φιλιών μέθυσα ‘πο εσένα. 

‘Γω κυνηγούσα χίμαιρες σαν έναν Δον Κιχώτη. 

Ήταν τα μάτια μου συχνά ποτάμια δακρυσμένα. 

 

Ανάποδα μου γύρισε η βάρκα μου στο τέλος. 

Τα κύματα ραγίσανε δικό μου το καράβι. 

Την μια καρδιά μου τρύπησε του έρωτα το βέλος. 

Πληγώθηκα, λυτρώθηκα απ’ το στερνό σου χάδι. 

 

Με τσακισμένα τα κουπιά στα πέλαγα αιώνια… 

θα τριγυρνώ σαν Θεριστής για τη ζωή διψώντας. 

Στη θάλασσα δεν ξεδιψάς και να περάσουν χρόνια. 

Σαν συναντήσω Χάροντα, γελάω αψηφώντας. 

  

Δεν θα πληρώσω οβολό στ’ Αχέροντα βαρκάρη. 

Θα ταξιδεύω συνεχώς στη βάρκα με φεγγάρι! 

  

Γεράσιμος Μοσχόπουλος 

07/07/2022  09:59πμ 

Αθήνα 

 

Comment with Facebook

Σχόλια

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις