Φταίνε οι γόρδιοι δεσμοί: ένα ποίημα από την Αργυρούλα Κτενά

 

Θα ομιλώ με αλλονών φωνές,

θά σβήσω την δική μου μες στης δειλίας την σιωπή.

Για αγάπες άλλων θα μιλώ,

αυτές που γεννήθηκαν σε ένα ηλιοβασίλεμα.

Για πόθους και για στεναγμούς,

που ακούγονται την νύχτα και μένουν ζωντανοί σαν σβήσει το όνειρο

με το ξημέρωμα.

Νέο θα ψάξω συνδυασμό  για την ψυχή μου,

κι απ'το μυαλό μου θα τον σβήσω, ποτέ ξανά κανείς να μην τον βρει.

Είχα τόση ανάγκη,

που πίστεψα ο τρελός πως ήμουνα αγέρας

και τρύπωνα σε ανοιχτά παραθυρόφυλλα, να κλέψω γεύση από φιλί,

ανάσα απ'της νύχτας την ακάλεστη την πεθυμιά,

άγγιγμα απ'το ασημόχερο της σελήνης.

Κι όλο έλεγα,

φταίνε τα γιασεμιά που έρωτα μυρίζουν,

φταίει των Πλειάδων ο χορός,

φταίνε οι παπαρούνες, 

που γιόμησαν δαγκωματιές τα χείλη και μάτωσαν την φύση ,

στου έρωτα πάνω τον παροξυσμό.

Φταίνε οι γόρδιοι δεσμοί , φταίει ο Αποσπερίτης.

Μόνο εγώ δεν έφταιγα, έτσι θαρρούσα..

Μα τώρα ξέρω, γι'αυτό θα σιωπώ,

Θα ψάχνω σε στίχους ποιητών,

βάλσαμο και γιατρικό,

για άστρα που πέσαν καταγής γυρεύοντας αγάπη

και γίναν ασημόπετρες σε ξένα ακρογιάλια.

Όχι με την δική μου την φωνή,

λέξη άλλη δεν Θα πω, στεγνό θα έχω στόμα και σφραγισμένα θα κρατώ

τα χείλη ώσπου,

να σβήσω όλων των προτάσεων τις παύλες δίπλα στις τελείες

που κάνουν το τέλος οριστικό σαν θάνατο...

Κτενά Αργυρούλα

Comment with Facebook