Να μην παρέλυα ποτέ: ένα ποίημα από τον Μοσχόπουλο Γεράσιμο.

 

Να μην παρέλυα ποτέ

Να ήξερα τον φόβο μου, όπως τον ξέρω τώρα.

Να μην παρέλυα ποτέ απ’ το συναίσθημά μου.

Όμως δεν σ’ έχω συντροφιά κι είναι αλήθεια μόρα*1.

Τότε τη γη μου έχασα, μαζί και την μιλιά μου.

Να πειθαρχούσα άλλοτε σαν ένας στρατιώτης.

Να μην φοβόμουν το χαμό, μήτε την τρικυμία.

Μα στάθηκα κατώτερος, ένας δειλός προδότης.

Προδότης για τα όνειρα, για την ελευθερία.

‘Γω δεν θα σ’ εγκατέλειπα ούτε για μια στιγμούλα.

Και στο παιχνίδι της ζωής δεν βγήκα κερδισμένος.

Δεν κέρδισα, δεν έχασα, μα έληξε σα νούλα*2.

Πύρρειος ισοπαλία μας, που βγήκα πιο χαμένος.  

Τώρα πια δεν θα σ’ άφηνα και πίσω θα γυρνούσα.

Θα δήλωνα πιο ευθαρσώς πως τόσο σ’ αγαπούσα! 

*1 μόρα: εφιάλτης.

*2 νούλα: η ισοπαλία στο σκάκι.

Γεράσιμος Μοσχόπουλος

Comment with Facebook